به گزارش انعکاس بناب، کنوانسیون پالرمو لایحه برای تایید به شورای نگهبان ارسال شد اما هنوز شورای نگهبان نظر نهایی را اعلام نکرده بود که خبر مطرح شده یکی از نمایندگان مجلس خبرساز شد و باعث بوجود آمدن شک و تردیدهایی در تصویب این لایحه گردید.

الهیار ملکشاهی رئیس کمیسیون قضایی مجلس اعلام کرد: « لایحه الحاق ایران به کنوانسیون پالرمو با متن اصلی آن مغایرت دارد و این موضوع طی نامه‌ای خطاب به رئیس‌ جمهوری به وی برای بررسی اعلام خواهد شد».
خبر مزبور دولت را در احراج قرار داد و رسانه ها دولت را به فریبکاری متهم کردند. اما بدنبال تطبیقی که از سوی معاونت حقوقی رئیس جمهوری صورت گرفت مشخص گردید که چنین خبری پا در واقعیت نداشته و متن و ترجمه اصلی از سوی دولت به مجلس ارائه شده است.
چنانچه بخواهیم نگاهی منصفانه و غیر جانبدارانه به موضوعاتی چون FATF و لایحه پالرمو بیندازیم خواهیم دید که دو دسته در مقابل و در کنار دولت صف آرایی کرده اند. یک دسته همان موافقانند که عمدتاً مجلسی و دولتی هستند. دسته دوم مخالفان هستند که در عین بدبین بودن به سیاست های امریکا، به دولت خودی نیز چندان خوشبین نیستند. استدلال این دو دسته چیست؟
موافقان معتقدند که چنانچه تمامی بندهای این لوایح را اجرا کنیم نه تنها از لیست سیاه FATF خارج می شویم بلکه راه کاهش فشارهای تحریمی نیز هموار خواهد شد.
مخالفان ـ که تجربه برجام را نیز در کارنامه دارند و در مقابل کج عهدی های امریکا چند پیراهن بیشتر پاره کرده اند ـ بر این عقیده اند که تا وقتی که امریکا و متحدانش، متولی برجام و ساز و کار ”پالرمو“ هستند از این امام زاده آبی گرم نخواهد شد و به قول معروف، کور خواهد کرد ولی شفا نخواهد داد. یک استدلال منطقی در حرفهای آنها نهفته است آن هم اینکه پذیرش FATF و سایر لایحه های مطرح شده، باعث برداشته شدن تحریم ها نخواهد شد چرا که امریکا خواسته های دیگری دارد و بانک های خارجی نیز شدید تحت تأثیر و فشارهای امریکا خواهند بود لذا، همان چرخه باطلی را که در جریان مذاکرات هسته ای پشت سر گذاشتیم، مجدداً تکرار خواهد شد.
از کسانی که جزو موافقان هستند باید پرسید مگر تجربه هسته ای را نداریم؟ تعداد ۱۸۹ کشور عضویت NPT را پذیرفته اند ولی با کدامیک از این کشورها مانند جمهوری اسلامی ایران رفتار شده است؟ هر چقدر که اقدامات شفاف ساز انجام دادیم بیشتر زیر ضرب جامعه جهانی و شیوه های نظارتی پیچیده و پیشرفته آژانس بین المللی هسته ای قرار گرفتیم.
حال چنانچه این لوایح و کنوانسیون ها را بپذیریم چه تضمین بین المللی وجود دارد که رویه رفتاری مشابه هسته ای بر کشورمان دیگر اعمال نشود؟ به آنها اطمینان بکنیم یا نکنیم؟ عقل سلیم می گوید که باید پذیرش ها مشروط باشد و طناب اجرایی و تضمینی آنرا به ارگانهای بین المللی گره زد و نه به امریکا و متحدانش.

انتهای پیام/امیر رسولی