روز جمعه ۱۷ مرداد ۹۹ مصادف با روز خبرنگار بود، تکرار این تاریخ ها به رسم سال های گذشته و پر شدن گوش خبرنگاران از وعده های ناسرانجام که هر بار در این تاریخ با تقدیر نامه های کاغذی به پایان می رسد و شاید نیز برخی ها از تقدیر کاغذی هم صرف نظر می کنند با وجود اینکه اغلب خبرنگاران در تعریف‌ همان مدیران سنگ تمام گذاشته‌اند وگرنه منتقدان سهمی در این تقدیرهایی از جنس کاغذ ندارند.

قسمت شیرین مطلب اینجاست که خبرنگاران در راستای روشنگری حقایق و رسالت اطلاع رسانی برای مردم عزیز در طول سال، بارها تهدید به شکایت می شوند اما در نهایت در این روز از تاریخ که به روز خبرنگار عنوان شده است در اقدامی عجیب، همه مسئولین در فضای مجازی و دعوت حضوری مطالبی برای عرض تبریک منتشر و یا تقدیم می کنند و نعمت رسانه را امری موثر می دانند، اما این تناقض از انتشار سپاس نامه در روی کاغذ با رفتار و واکنش های مختلف از سوی برخی مسئولین در طول سال بر همگان عیان شده و رنگ و بوی خدمت رسانی نداشته و در حد وعده های پوچ قرار می گیرد.

ظاهرا بزرگترین هدیه برای یک خبرنگار این است که مسئولین بدون هیچ قضاوتی پای انتقادات بنشینند و در جهت رفع مشکلات تلاش کنند وگرنه روش منسوخ تهدید به شکایت و سکوت از جانب تعدادی از مدیران جز عقب ماندگی در بخش های مختلف چیزی در پی نخواهد داشت.

بی شک خبرنگار نیز از قشر ضعیف می باشد و با مشکلات فراوانی دست و پنجه نرم می کند که در این تکرار تاریخ، بعنوان  روز خبرنگار هر مسئولی از هر تریبونی اعلام می‌کند که درصدد حل مشکلات خبرنگاران است اما حیف که دفتر این وعده‌ها درست یک روز پس از روز خبرنگار بسته می‌شود و تا سال آینده خاک می‌خورد.

انتهای پیام/ جعفر کریم زاده